ترجمه اختصاصی نوریاتو: ریچارد آودون یک عکاس آمریکایی بود که بیشتر به خاطر فعالیت‌هایی که در دنیای مد داشت و همچنین پرتره‌های مینیمالیستی به دست آورده بود. او کار خودش را در یگان بازرگانی با گرفتن عکس‌های شناسایی آغاز کرد. او سپس به دنیای فشن آمد و برای مجلات وگ و هارپر بازار عکاسی می‌کرد. او از مدل‌های خودش می‌خواست که از خودشان احساسات و حرکت نشان دهند، چیزی که فاصله زیادی با طبیعت عکاسی مد داشت!
ریچارد آودون ۱۵ می ۱۹۲۳ در شهر نیویورک به دنیا آمد. مادر او آنا آودون در یک خانواده تولیدکننده لباس بزرگ شده بود و پدر او جیکوب اسرائیل آودون یک فروشگاه لباس به نام خیابان پنجم آودون داشت. با توجه به همین موضوع آودون جوان علاقه زیادی به مد و به خصوص عکاسی از لباس‌های فروشگاه پدرش داشت. در سن دوازده سالگی او به عضویت باشگاه دوربین YMHA (انجمن عبری مردان جوان) درآمد.
او به یکی از خاطرات کودکی خودش اشاره می‌کند که کمک زیادی به افزایش علاقه او به عکاسی مد کرد: “یک روز عصر من و پدرم به خیابان پنجم رفتیم و ویترین مغازه‌ها را تماشا می‌کردیم، در مقابل هتل پلازا، من یک مرد کچل را دیدم که در مقابل یک درخت خانم زیبایی را برای عکاسی آماده می‌کرد. او سرش را بالا آورد، لباس‌های آن خانم را مرتب کرد و چند عکس از وی گرفت. بعدا من آن عکس را در هارپر بازار دیدم. من تا چند سال بعد که به پاریس رفتم، نفهمیدم چرا او آن زن را در مقابل درخت گذاشته بود: پوست این درخت دقیقا شبیه به درخت‌هایی بود که در سراسر شانزلیزه دیده می‌شود.”
مطالعه بیشتر: عکاسی فاین آرت و تفاوت آن با عکاسی مستند
آودون در دبیرستان دِویت کلینتون نیویورک تحصیل کرده است و یکی از همکلاسی‌ها و دوستان نزدیک او نویسنده بزرگ، جیمز بالدوین بود. علاوه بر علاقه زیادی که به مد و عکاسی داشت، ریچارد آودون در دبیرستان به شعر نیز علاقه نشان داد. او و بالدوین ویرایشگرهای مجله ادبیات مشهور مدرسه بودند. آودون در سال آخر دبیرستان نیز جایزه “شاعر برجسته دبیرستان‌های نیویورک” را تصاحب کرد. ریچارد آودون پس از دبیرستان برای تحصیل در رشته فلسفه و شعر وارد دانشگاه کلمبیا شد. البته او با گذشت یک سال دانشگاه را رها کرد و در زمان جنگ جهانی دوم وارد یگان بازرگان ایالات متحده شد. به عنوان دستیار عکاس کلاس دو، وظیفه اصلی او این بود که برای کارت‌های شناسایی از ملوانان یگان عکس بگیرد. وی از سال ۱۹۴۲ تا سال ۱۹۴۴ در یگان بازرگان خدمت کرد.
پس از ترک یگان بازرگان در سال ۱۹۴۴ ریچارد آودون وارد مدرسه تحقیقات اجتماعی نیویورک شد تا زیر نظر الکسی برودویچ، مدیر هنری هارپر بازار عکاسی بخواند. برودویچ و آودون یک رابطه نزدیک تشکیل دادند و به فاصله یک سال آودون به عنوان عکاس مجله استخدام شد. پس از چندین سال عکاسی از زندگی روزمره شهر نیویورک، آودون وظیفه داشت کلکسیون‌های مد بهاره و پاییزه را پوشش دهد. در حالی که سردبیر افسانه‌ای او شوهای مد مختلف را پوشش می‌داد، وظیفه آودون این بود که عکس‌های مدل ها را درحالی که لباس‌های جدید را در سطح شهر پوشیده‌اند به نمایش بگذارد. در اواخر دهه ۱۹۴۰ و اوایل ۱۹۵۰ او تصاویر زیبایی از آخرین مد روز در مناظر واقعی مانند کافه‌ها و خیابان‌های پاریس ثبت کرد.
آودون که به عنوان یک عکاس مد با استعداد اعتبار زیادی کسب کرده بود، در سال ۱۹۵۵ تاریخساز شد و یک مراسم عکاسی را داخل یک سیرک ترتیب داد. بهترین عکس این مراسم “دوویما به همراه فیل‌ها” بود که یکی از مشهورترین مدل‌های آن زمان را به همراه لباس شب مشکی دیور و یک کمربند ابریشمی سفید نشان می‌دهد. در این عکس دوویما بین دو فیل قرار گرفته است و درحالی که به خرطوم یک فیل تکیه کرده و کمرش را تا حد زیادی خم کرده است، سعی می‌کند خودش را به فیل دیگر برساند. این عکس هنوز هم یکی از اصیل‌ترین و نمادین‌ترین عکس‌های مد دنیا می‌باشد. دوویما در مورد ریچارد آودون می‌گوید: “او از من می‌خواست کارهای خارق‌العاده‌ای انجام دهم ولی من همیشه می‌دانستم که قرار است بخشی از یک عکس فوق‌العاده باشم.”
مطالعه بیشتر: آنسل آدامز و عکاسی از محیط زیست آمریکا
آودون برای ۲۰ سال برای هارپر بازار عکاسی کرده است. علاوه بر عکاسی مد او برای عکاسی پرتره نیز معروف بود. پرتره‌های سیاه و سفید او به دلیل ثبت انسانیت و آسیب‌پذیری در چهره افراد بزرگی مانند رئیس جمهور آیزن‌هاور، مرلین مونرو، باب دایلان و بیتلز توجه عموم را به خودش جلب کرده بود. طی دهه ۱۹۶۰ ریچارد آودون به عکاسی سیاسی روی آورد. او از رهبران حقوق شهروندی مانند مارتین لوترکینگ، مالکوم ایکس و ژولیان برند و همچنین طرفداران جدایی نژادی مانند فرماندار آلاباما جرج والاس و مردم عادی که در اعتراضات شرکت می‌کردند عکاسی کرد. در سال ۱۹۶۹ او یک مجموعه پرتره از جنگ ویتنام ثبت کرد که در آن گروه شیکاگو هفت، سربازان آمریکایی و قربانیان ویتنامی بمب ناپالم حضور داشتند.
ریچارد آودون در سال ۱۹۶۵ هارپر بازار را ترک کرد و از سال ۱۹۶۶ تا ۱۹۹۰ به عنوان عکاس در وگ فعالیت کرد. او با عکس‌های سورئال، محرک و اغلب بحث‌برانگیز که در آن‌ها برهنگی، خشونت و مرگ به صورت ثابت حضور داشت، به شکستن مرزهای عکاسی فشن ادامه داد. او به ثبت پرتره از چهره‌های فرهنگی و مذهبی پیشرو ادامه داد و از افرادی مانند استیفن سوندهیم گرفته تا هیلاری کلینتون عکاسی کرد. درکنار کار برای وگ، آودون یکی از افرادی بود که باعث شد عکاسی در سال‌های ۱۹۶۰، ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ به عنوان یک فرم هنری رسمی مورد پذیرش قرار گیرد. او در سال ۱۹۵۹ یک کتاب عکس با نام “مشاهدات” منتشر کرد که شامل نظرات ترومن کاپوت بود و در سال ۱۹۶۴ هم “موضوع شخصی نیست” را به چاپ رساند که شامل یک مقاله از دوست قدیمی خودش جیمز بالدوین بود.
در سال ۱۹۷۴ عکس‌های آودون از پدر بیمارش در موزه هنرهای مدرن به نمایش گذاشته شد و سال بعد نیز یک مجموعه از پرتره‌های وی در گالری مارلبورو به نمایش گذاشته شدند. در سال ۱۹۷۷ یک کلکسیون گذشته‌نما از عکس‌های او با نام “عکس‌های ریچارد آودون ۱۹۴۷-۱۹۷۷” در موزه شهری هنر به نمایش گذاشته شد و پس از آن نیز یک تور بین‌المللی در موزه‌های معروف جهان برگزار کرد. به عنوان یکی از اولین عکاس‌های تجاری که از کار خودش آگاه بود، ریچارد آودون نقش بزرگی در تعریف هدف هنری و امکانات این سبک داشت. او یک بار گفته است: “لحظه‌ای که یک احساس یا واقعیت به یک عکس منتقل می‌شود دیگر یک واقعیت نیست بلکه یک نظر است، در عکس هیچ چیزی به عنوان عدم دقت وجود ندارد. همه عکس‌ها دقیق هستند. هیچ‌کدام از آن‌ها حقیقت محض نیستند.”
مطالعه بیشتر: وادار کردن سوژه به ژست گرفتن مقابل دوربین
ریچارد آودون در سال ۱۹۴۴ با یک مدل به نام دورکاس نوول ازدواج کرد ولی شش سال بعد از یکدیگر جدا شدند. یک سال بعد در سال ۱۹۵۱ او با یک نفر دیگر با نام اولین فرانکلین ازدواج کرد و قبل از اینکه از این زن هم طلاق بگیرد، صاحب یک پسر به نام جان شد.
در سال ۱۹۹۲ آودون تبدیل به اولین عکاس ثابت در تاریخ مجله نیویورکر شد. او در آن زمان گفته است: “من تقریبا از تمام افراد دنیا عکاسی کرده‌ام ولی آرزوی من این است که بتوانم از افراد موفق عکاسی کنم، نه سلبریتی‌ها! تا بتوانم بار دیگر تفاوت این دو را مشخص کنم. آخرین پروژه او برای نیویورکر که ناتمام هم ماند یک مجموعه عکس با نام دموکراسی بود که شامل پرتره رهبران سیاسی مانند کارل روو و جان کری به همراه شهروندان معمولی که درگیر سیاست و فعالیت‌های اجتماعی بودند می‌شد.
مطالعه بیشتر: ۷ واقعیت درمورد عکاسی مدرن
ریچارد آودون در ۱ اکتبر ۲۰۰۴ درحالی که در سن آنتونیو تگزاس در حال انجام ماموریت برای نیویورکر بود از دنیا رفت. او در آن زمان ۸۱ سال سن داشت.
به عنوان یکی از بزرگترین عکاس‌های مد قرن بیستم، آودون این سبک عکاسی را با تصاویر محرک و سورئال خودش گسترش داد و پرتره‌های او نیز روح برخی از مهم‌ترین و مبهم‌ترین شخصیت‌های دنیا را در خودش داشت. آودون به عنوان یک نیروی فرهنگی چنان قدرتی داشت که الهام‌بخش فیلم کلاسیک “چهره خنده‌دار” در سال ۱۹۵۷ شد. در این فیلم شخصیت فِرد آستیر براساس زندگی آودون نوشته شده است. درحالی که درمورد آودون کتاب‌های زیادی نوشته شده و خواهد شد، او همیشه عقیده داشته است که نزدیک داستان به زندگی وی در عکس‌های خودش پیدا می‌شود. او گفته است: “برخی اوقات فکر می‌کنم تمامی عکس‌هایی که گرفته‌ام، عکس‌هایی از خودم هستند. تنها نگرانی من مشکلات انسان است؛ فقط اینکه چیزی را که من به عنوان مشکلات انسان می‌شناسم ممکن است فقط مشکلات خودم باشد.”
