مردم ونزوئلا در جستجوی شادی

ترجمه اختصاصی نوریاتو: یک شب فوق‎‌العاده در رستوران ممکن است با قطع برق خراب شود، تماشای بازی بیسبال خیلی گران است و رفتن به نزدیک‌ترین ساحل نیز نیازمند چندین ماه پس‌انداز است. با این وجود خیلی از ونزوئلایی‌ها راهی برای خندیدن و شاد بودن پیدا خواهند کرد.

با وجود بحران اقتصادی که به کمبود مواد غذایی و دارویی منجر شده و باعث شده است بیش از سه میلیون نفر مهاجرت کنند، خیلی از مردم ونزوئلا به دنبال روش‌هایی برای تفریح و وقت‌گذرانی با خانواده هستند تا بتوانند راحت‌تر با مشکلات کنار بیایند.

بلیندا، معلم سابق، پس از عکس گرفتن با یک گرافیتی که نوشته است «آیا عادی بودن امتیاز است؟» می‌خندد.

با این وجود تداوم قطع برق و نمایش‌های سیاسی بین دولت سوسیالیست و نیروهای مخالف باعث ایجاد یک تردید بزرگ شده است و خیلی از ونزوئلایی‌ها را از لذت‌های ساده محروم کرده است.

مطالعه بیشتر: خودشناسی از طریق عکاسی

در گزارش میزان شادی جهانی ۲۰۱۹ که توسط سازمان ملل تهیه می‌شود، این کشور از رده ۱۰۲ به ۱۰۸ سقوط کرد. در نیمکره غربی فقط هائیتی از کشور نفت‌خیز ونزوئلا بالاتر بود. گزارش میزان شادی جهانی (که در نسخه اولیه آن در سال ۲۰۱۲، ونزوئلا در جایگاه ۱۹ آن قرار داشت) هرساله براساس شاخص‌هایی مانند تولید ناخالص داخلی به ازای هرنفر، سخاوتمندی، امید به زندگی، آزادی اجتماعی و عدم فساد تعیین می‌شود.

اندرو روی پشت‌بام منزل خانوادگیشان سوار یک سه چرخه کوچک شده است.

ونزوئلا با دو خاموشی بزرگ در ماه مارس وارد یک تاریکی بزرگ شد که باعث کمبود آب شد و دولت را مجبور کرد مدارس و کارخانه‌ها را تعطیل کند. در ابتدای همین ماه دولت طرح جیره‌بندی آب را اجرا کرده بود و در خیلی از قسمت‌های کشور برق نیز به صورت تناوبی وصل می‌شد. از گذشته‌های دور مردم کاراکاس پایتخت ونزوئلا، به استان ساحلی وارگاس می‌رفته‌اند تا آخر هفته را به همراه خانواده و دوستان در ساحل دریای کارائیب بگذرانند.

لئونل مارتینز، یک سرباز ۲۶ ساله هنگام استراحت در ساحل می‌گوید: “تو ذهن خودت را یک جای دیگر می‌گذاری، با این روش می‌توانی درمورد چیزی به جز اتفاقاتی که در حال رخ دادن است فکر کنی.” اما در کشوری که حداقل درآمد ماهانه فقط ۶ دلار است، یک سفر ۱۵-۲۰ دلاری به ساحل نیازمند ماه‌ها پس انداز و برنامه‌ریزی است.

 یک پرنده داخل قفس در ساحل

مطالعه بیشتر: پرتره ماداگاسکار

مارتینز که قبلا مکررا به ساحل سفر می‌کرده است، الان می‌گوید طی یک سال گذشته، این اولین باری است که به ساحل می‌رود. “به خاطر شرایط کشور، ساحل رفتن کاری نیست که بتوانی هر روز آن را انجام دهی.”

اندرسون رودریگز درحال بندبازی در محوطه سیرک ملی ونزوئلا در کاراکاس

یکی از مشکلات روزمره مردم ونزوئلا صف غذا است. همچنین آن‌ها برای پیداکردن داروهای موردنیاز خودشان باید چندین بیمارستان و داروخانه را بگردند و اخیرا نیز مجبور هستند آب موردنیاز خودشان را از جوی‌های داخل خیابان‌ها جمع‌آوری کنند.

نیدی لوزاردو و یکی از بستگانش، او می‌گوید: “متداول‌ترین لذت برای یک کاراکاسی، تفریح در ساحل است.”

با این وجود این مشکلات باعث نشده است ژواکین نینو، فرزندان خودش را به شهربازی جنوب کاراکاس نبرد. نینو می‌گوید:”ما باید برای خوشگذرانی معجزه کنیم.”

اعضای یک گروه فولک در جشن پالمروس دچاکائو شرکت می‌کنند.

مطالعه بیشتر: انفجارهای مرگبار سریلانکا در قاب دوربین عکاسان

در یک رژه در شرق کاراکاس که برای بزرگداشت هفته مقدس برگزار شده است، لوطی‌ها با کلاه‌های حصیری تزئین شده با گل، بر طبل‌های خودشان می‌کوبند و ترومپت می‌نوازند. با ضعیف شدن نور خورشید، یکی از اعضای رژه که خودش را کارلوس می‌نامد، به یاد می‌آورد که سال‌های گذشته مردم روی آن‌ها آب می‌پاشیدند تا گرمشان نشود. او می‌گوید: “الان به خاطر شرایط کم آبی، احتمالا این اتفاق نمی‌افتد.”

 فلیکس بابونا می‌گوید: “بعد از بازی ما معمولا نوشیدنی می‌گیریم، اما الان خیلی گران شده است.”

در مرکز کاراکاس، گروهی از مردها هرهفته برای بازی سافت‌بال دور هم جمع می‌شوند و خیلی از بستگان آن‌ها هم برای تماشا می‌آیند. فنس سیمی که زمانی زمین را احاطه کرده بود، خیلی وقت است که دزدیده شده است. چراغ‌هایی هم که باعث می‌شد مردم بتوانند شب‌ها بازی کنند.

دلیا خیمنز، یک طراح صنعتی که همیشه هنگام بازی کردن همسرش برای مشاهده بازی می‌آید، می‌گوید: “من همیشه به خاطر اینکه همسرم بازی می‌کند به اینجا می‌آیم، ما اینجا خوش می‌گذرانیم و استرس خودمان را از بین می‌بریم.”

تمرینات یفرسونث مانریک که نام مستعارش بی بوی کیسپا است.

مطالعه بیشتر: کولودیون صفحه مرطوب

در چند بلوک آنطرف‌تر، گروهی از جوانان برای بریک دنس، که از نظر آن‌ها راهی برای جداشدن از دنیا است، دور هم جمع می‌شوند. اما برخی از آن‌ها اذعان می‌کنند که به اندازه کافی غذا نمی‌خورند و به همین خاطر نمی‌توانند مانند قبل وقت زیادی برای رقص بگذارند.

یفرسونث مانریک می‌گوید: “ما وقتی اینجا دور هم جمع می‌شویم، راجع به شرایط کشور فکر نمی‌کنیم، در دنیایی که اینجا ساخته‌ایم، هیچ بحرانی وجود ندارد.”