عکاسی بدون منظره یاب

ترجمه اختصاصی نوریاتو: اریک کیم در یک مجموعه مقاله درس‌هایی که از عکاس‌های مختلف آموخته است را شرح داده که شما می‌توانید ترجمه آن‌ها را در مسترکلاس‌های نوریاتو مشاهده فرمائید. در آخرین مقاله‌ای که تیم تحریریه نوریاتو ترجمه کرده است، درس‌هایی که اریک کیم از مارک کوهن آموخته است را برای شما آماده کرده‌ایم.

قسمت قبل: خودشناسی از طریق عکاسی

به نظر من مارک کوهن یکی از بزرگترین عکاس‌های خیابانی دنیا است که به اندازه عکاس‌های هم عصر خودش مشهور نشده است. احتمالا ویدئوهای او را در یوتیوب دیده‌اید که با کمک یک فلش و بدون استفاده از منظره‌یاب در حال عکاسی است. باید اقرار کنم که حتی برای من نیز این روش عکاسی کمی عجیب است ولی او به این دلیل این کار را می‌کند که هنر خلق کند. به نظر او هدف وسیله را توجیه می‌کند.

تصاویر او نحوه عکاسی من هم تاثیر گذاشته‌اند و اینکه او برای ۳۰ سال متوالی فقط در یک شهر کوچک عکاسی کرده است خیلی الهام بخش است. در این مجموعه مقالات قصد دارم چند درسی که به شخصه از او گرفته‌ام را برای شما هم بیان کنم.

۹- عکاسی بدون منظره یاب

درعکاسی خیابانی مخالفت زیادی با عکاسی بدون منظره یاب مشاهده می‌شود. اما چرا باید اینگونه باشد؟

برای توضیح بهتر من خودم را مثال می‌زنم. هنگامی که من شروع به عکاسی خیابانی کردم، دوربین خودم را هم سطح با کمرم می‌گرفتم و وانمود می‌کردم که درحال عکاسی نیستم. من این کار را به چند دلیل انجام می‌دادم.

مطالعه بیشتر: عکاسی مدرن در قلب کالیفرنیا

اول از همه اینکه نمی‌خواستم بقیه متوجه شوند که درحال عکاسی از آن‌ها هستم (در غیر اینصورت ممکن بود ناراحت یا عصبانی شوند و یا حتی با من درگیر شوند). علاوه بر این نمی‌خواستم مزاحم مردم شوم و حس می‌کردم با اینگونه عکاسی کمتر آن‌ها را عصبانی می‌کنم.

دوم اینکه نمی‌خواستم “صحنه را به هم بزنم.” فکر می‌کردم با بالا آوردن دوربین مردم متوجه آن می‌شوند و ممکن است ذات اولیه صحنه‌ را تغییر دهد.

با این وجود پس از گذشت حدودا شش ماه عکاسی بدون منظره یاب با مشکلاتی مواجه شدم. اول از همه اینکه تمام عکس‌هایی که گرفته بودم کج بودند و یک زاویه قطری عجیب داشتند. دوم اینکه ترکیب‌بندی‌های عکس‌ها خیلی ضعیف بود و قاب‌بندی ضعیفی داشتند. اغلب سر و یا دیگر قسمت‌های بدن سوژه‌ها داخل عکس نبود یا فضای منفی زیادی داخل عکس‌ها دیده می‌شد. سومین مشکل عکاسی بدون منظره یاب از سطح کمر هم این بود که هیچ کمکی به افزایش اعتماد به نفسم هنگام عکاسی خیابانی نمی‌کرد.

الان من به هیچ وجه از سطح کمر عکاسی نمی‌کنم ولی در صورتی که بخواهم دوربینم را روی زمین بگذارم و یا از زوایای خیلی پائین یا خیلی بالا عکاسی کنم، بدون منظره یاب این کار را انجام می‌دهم. جالب است بدانید زمانی که ویدئوهای مارک کوهن را هنگام عکاسی خیابانی می‌بینید متوجه می‌شوید که او هم از منظره یاب استفاده نمی‌کند. اما این کار او با عکاسی از سطح کمر متفاوت است. اما تفاوت این دو کجاست؟

به نظر من وقتی درحال عکاسی از سطح کمر هستید، شما تلاش می‌کنید بقیه متوجه شما نشوند اما عکاسی بدون منظره یاب متفاوت تر است. هنگام عکاسی بدون منظره یاب مردم هنوز هم می‌توانند متوجه شوند که شما درحال عکاسی از آن‌ها هستید. در مورد مارک کوهن، او خیلی تهاجمی عکاسی می‌کند و از فلاش نیز استفاده می‌کند.

به نظر من، دلیل اینکه او از منظره یاب استفاده نمی‌کرد این بود که به او این امکان را می‌داد که ترکیب‌های هیجان‌انگیزتری از زوایای خیلی پائین بگیرد(مانند عکس‌هایی که از کفش‌ها، زانوها و پاها می‌گرفت.)

علاوه بر این، به خاطر اینکه او با زوایای خیلی واید (۲۱-۲۸ میلی‌متر) عکاسی می‌کرد احتمالا به خاطر خطای پارالاکس نمی‌توانست در فواصل خیلی نزدیک از منظره یاب استفاده کند.

خطای پارالاکس زمانی اتفاق می‌افتد که با یک فاصله‌یاب از فواصل کمتر از یک متر عکاسی می‌کنید؛ در این مواقع قاب‌بندی خیلی نادرست خواهد بود. عکس‌های مارک کوهن نیز در حداقل فاصله فوکوس (با یک لنز کاملا واید) گرفته شده‌اند و استفاده از منظره یاب در این فواصل کاملا بی معنی خواهد بود.

مطالعه بیشتر: مجموعه عکس شات

کوهن درمورد عکاسی بدون منظره یاب اینطور توضیح می‌دهد:

“من در این مواقع از فاصله یاب استفاده نمی‌کردم. در اوایل دهه هفتاد من با لنزهای ۲۱ و ۲۸ میلیمتری عکاسی می‌کردم که عمق میدان را به طرز شگفت انگیزی بالا می‌بردند و فلش کوچکی که داشتم تقریبا تا فاصله ۱۵۰ میلیمتری را پوشش می‎داد. به همین خاطر در فضاهای کوچکی مانند عکس‌های زانو در مجموعه عکس آدامس بادکنکی، من فقط ۳۰-۴۰ سانت با سوژه فاصله دارم و یاد گرفته‌ام در صورتی که دوربین را در زاویه‌های خیلی پائین نگه دارم، زاویه خیلی واید تصاویر به چشم نمی‌آید.”

کوهن به اندازه‌ای عکاسی بدون استفاده از منظره یاب را تمرین کرد که می‌توانست با زاویه کاملا صاف عکاسی کند. همچنین به نظر من بیشتر از اینکه عکاسی بدون منظره یاب را برای جلب توجه کمتر انجام دهد، به خاطر قاب‌بندی و ترکیب‌بندی آن انجام می‌داد. او احتمالا به اندازه‌ای با لنزهای ۲۱ و ۲۸ میلیمتری خودش عکاسی کرده است که قاب‌بندی را به صورت کامل می‌شناخت.

ویدئو زیر مارک کوهن را درحال عکاسی بدون منظره یاب نشان می‌دهد:

نکته کلیدی:

من معمولا به عکاسان خیابانی می‌گویم با عکاسی از زاویه کمر کار خودشان را شروع نکنند. این بدین خاطر است که دست‌های شما هیچوقت نمی‌تواند به خوبی چشمانتان قاب تصویر را تنظیم نماید و به نظر من این کار مانع بزرگی در مقابل اعتماد به نفس شما خواهد بود.

با این وجود استثنائاتی نیز وجود دارد. برای مثال اگر در یک مکان نظامی باشم و نخواهم مردم من را هنگام عکاسی ببینند، مطمئنا با گرفتن دوربین در سطح کمر این کار را انجام می‌دهم ولی در غیر این صورت توصیه می‌کنم هیچوقت این کار را انجام ندهید.

مطالعه بیشتر: راز جنگل

با این حال عکاسی بدون منظره یاب موضوع کاملا متفاوتی است. خیلی از دوربین‌های امروزی متکی به منظره یاب نیستند و می‌توانید با کمک آن‌ها می‌توانید تصاویر هیجان انگیزتری بگیرید. حتی در صورتی که DSLRای داشته باشید که با کمک صفحه نمایش آن نتوانید قاب بندی خودتان را تنظیم کنید، بازهم می‌توانید با زمین گذاشتن دوربین و یا خیلی بالا گرفتن آن تصاویر جالبی خلق کنید.

در آخر به یاد داشته باشید که باید به گونه‌ای عکاسی کنید که خودتان احساس راحتی کنید. درمورد تکنیک هیچ روش درستی برای عکاسی خیابانی وجود ندارد. مارک کوهن به روش کاملا غیرمتعارفی عکاسی می‌کند اما این روش به خوبی برای او جواب داده است.