ترجمه اختصاصی نوریاتو: همزمان با روز جهانی جاز (۳۰ آپریل) ژان لوئیز لمارچند، یکی از اعضای آکادمی جاز درمورد عکاس فرانسوی مگنوم و عکس‌هایی که در طول عمر خودش از دنیای جاز و اهالی آن صحبت‌هایی کرده است.
ساکسیفونیست انگلیسی، اوان پارکر که استاد ابتکار است یکبار به گای لِکوئرک گفت: “تو رازهایی را درمورد ما برملا می‌کنی که ما خودمان هم از آن مطلع نیستیم.” ممکن است هزاران موزیسین جاز دیگر هم چنین چیزی گفته باشند. چنین نگاهی به لکوئرک کمک کرده است بتواند شخصیت هنرمندانی که در حال کار کردن هستند را به تصویر بکشد.
یک جریان الکتریکی بین لکوئرک و سوژه‌هایش وجود داشت. یک رابطه اسمزی که از ۱۷ نوامبر سال ۱۹۶۲ و هنگامی که در المپیا پاریس، خبرنگار جوان توانست با یک دوربین لایکا III G دست دوم یک تصویر زیبا از جان کولترین بگیرد شکل گرفت.
موزیسین جاز آمریکایی جان کولترین، سالن کنسرت المپیا، پاریس، فرانسه، ۱۷ نوامبر ۱۹۶۲
روی پرده، موزیسین جاز آمریکایی جیمز براون، فرانسه
پشت صحنه یک چادر، موزیسین جاز آمریکایی روی هارگرو
مطالعه بیشتر: مو قرمزها در کنار حیوانات
فیلیپ کارلز در کتاب مقدمه‌ای بر جاز: de J à ZZ گفته است: “بدون شک لکوئرک مدل‌های خودش را به صورت هنرمندانه‌ای به نمایش می‌گذارد اما در واقع کار او حساسیت‌های بالایی دارد: او دقیق‌ترین، چالش برانگیزترین و احتمالا قویترین لحظات به صورت مبتکرانه‌ای به تصویر کشیده است و آن را در معرض دید مخاطب قرار داده است.”
او هنگام عکاسی شعار مخصوص رابرت کاپا را سرلوحه کار خودش قرار می‌دهد: “ما هیچوقت به اندازه کافی نزدیک نیستیم”
از راست به چپ موزیسین جاز ایتالیایی آلدا رومانو، آهنگساز و پیانیست جاز فرانسوی میشل پتروسیانی را بغل کرده است. سباستین تکسیر و فرانسوا کورنلو. در پیش زمینه نیز عکسی از درامر آمریکایی اد بلکول قرار دارد که گای لکوئرک آن را ثبت کرده است.
موزیسین جاز ایتالیایی پائولو فرسو
موزیسین جاز آمریکایی آنتونی برکستون، اولین فستیوال جاز، فرانسه
لکوئرک تاکید زیادی هم روی “توانایی انسان در فراموش کردن خودش” داشت و در یک لحظه رفتارهای غیرمعمول سوژه را ثبت می‌کرد. “من مانند فوتبالیست ایتالیایی پیپو اینزاگی تمام فضاها را جستجو می‌کنم” لکوئرک به مقایسه خودش با فوتبالیست آث میلان و یوونتوس که ۳۱۷ گل در طول دوران حرفه‌ای خودش زده است ادامه می‌دهد و می‌گوید: “او در انتخاب محل قرارگیری استاد بود.”
مطالعه بیشتر: از آبی مصری تا جدیدترین طیف‌ها
این روش احتمالا در تصاویری که از مایلز دیویس در ۳ نوامبر ۱۹۶۹ گرفته است به بهترین شکل ممکن به تصویر کشیده شده است. “من تلاش می‌کردم حرکات او را پیش‌بینی کنم، به همین خاطر زمانی که او در نوری که از کف صحنه می‌تابید قرار می‌گرفت؛ من در بهترین مکان ممکن بودم. همین نور با زاویه پائین او را روشن می‌کرد و سایه‌اش را روی پرده پشت سر می‌انداخت. با این روش توانستم مایلز را از نور صحنه خشن و یکنواخت دور کنم و یک نور مجسمه‌ای خوب روی او بیاندازم که زیبایی او را دو چندان می‌کرد و روی عمق نگاهش تاکید داشت. موضوعاتی که روی حرفه موسیقی‌اش هم تاثیر داشت.”
ترامپتیست آمریکایی مایلز دیویس
موزیسین جاز آمریکائی جیمی لیونز در رختکن
موزیسین جاز آمریکایی وینتون مارسالیس
چارلز مینگوس
لکوئرک که از زمان نوجوانی طرفدار موسیقی جاز است، از واژه‌های شگفت‌انگیز خودش برای توصیف علاقه خودش استفاده می‌کند و می‌گوید “موسیقی جاز محبوبترین نوع موسیقی فرجاد است” که اولین بار در کافه‌ی پدر گاس ویزور با آن آشنا شده است.
در واقع او همزمان با کار با موسیقی هم همگام بود. “من هیچوقت صدا را قطع نمی‌کنم.” به همین خاطر گفته می‌شد که او با چشم‌های خودش می‌شنید. استیفن اولیور در مقدمه «جاز به عنوان عکس، ده سال با بلو بانلیوس» می‌گوید: “موفقیت بی چون و چرای او در نشان دادن صمیمیت جاز به خاطر علاقه بی‌نظیر وی می‌باشد.”
مطالعه بیشتر: چاپ کتاب آثار کوامی برث‌ویت
آثاری که گای لکوئرک طی یک دهه از فستیوال‌های بزرگ تهیه کرد تمام تاریخ معاصر جاز را در عمل، روی صحنه و حتی دپارتمان سین سنت دنیس نشان می‌دهد و در عین حال خلوتگاه موزیسین‌هایی مانند دیزی جیلسپی، ری چارلز، اورنت کولمن، نینا سیمون، هنری تکسیر و… را نشان می‌دهد. این تصاویر به هیچ وجه فضولی نیستند و بیشتر روابط و پیچیدگی‌هایی را نشان می‌دهد که احساسات خودجوشی که ما جاز می‌نامیم را تشکیل داده‌اند. لکوئرک توضیح می‌دهد: “چیزی که من را وادار به عکاسی می‌کند، کنجکاوی من نسبت به خصوصیات، رفتارها و داستان‌های آن‌ها می‌باشد. دیالوگی که با زندگی دارند.”
خواننده آمریکایی، نینا سیمون، سالن کنسرت المپیا
موزیسین آمریکایی سان را، فستیوال جاز نیمز
موزیسین جاز آمریکایی لیونل همپتون
ترک فرودگاه مارسی-ماریگنان، دیزی جیلسپی
او که خیلی به لایکای بی صدا و مورد اعتماد خودش وابسته بود، “بخش‌هایی از واقعیت را از گذرگاه زمان ثبت می‌کرد” و اذعان می‌کرد که “عکاسی مانند ماهیگیری است: معمولا زمانی که می‌خواهید قلاب خودتان را بیرون بکشید، ماهی طعمه را می‌بلعد.”
همین زمان است که باید حتما از شانس‌های خودتان استفاده نمائید. “ما آنقدر به دنبال شانس هستیم که از کنار گوشمان رد می‌شود.” به همین شکل، لکوئرک آثار خودش در دنیای جاز را شبیه به آثاری می‌داند که از زمان پیوستن به مگنوم در سال ۱۹۷۶ برای این آژانس تولید کرده است.
مطالعه بیشتر: ربودن زنان سابین
“من هیچوقت هنگامی که با سوژه‌ها حرکت می‌کنم تلاش نمی‌کنم آن‌ها را از یکدیگر جدا کنم و از چشمانم می‌خواهم همین کار را انجام دهند. من دوست دارم تصاویرم رایحه‌ای داشته باشند. می‌خواهم آن‌ها بوی مردم را بدهند.” همین رفتار یا فلسفه باعث شده است لوئیس اسکلاویس لکوئرک را اینطور تعریف کند: “او از جاز عکاسی نمی‌کند بلکه عکاس جاز است.”
دکستر گوردون
